U kijkt naar het spectrum van de zon. Iedereen kent de regenboog, die verzameling van alle kleuren die samen het zonlicht wit maken. Alle kleuren samen in de juiste verhouding voor het mooiste wit. Het spectrum van de zon is een technische term voor de nauwkeurige bepaling van alle kleuren. Een 30 meter lange strook van 1 cm breed, voor het gebruiksgemak maar in repen geknipt en onder elkaar geplakt.
Dat zonlicht is zo ideaal nog niet: er ontbreken een groot aantal kleuren. Ontelbaar veel kleuren. Nader bekeken is ons zonlicht is nogal gebrekkig. Het is eigenlijk een grote verzameling van ontbrekende kleuren. En hoe nauwkeurige de spectrofotometer, des te groter het aantal ontbrekende kleuren. Toch denken wij anders over het zonlicht: als een grote verzameling van aanwezige kleuren.
Mensen kun je ook als zonlicht beschouwen: ook zij zijn stuk voor stuk een grote verzameling van missende eigenschappen en vaardigheden: geen bruine ogen hebben, geen sproeten of borsten, geen marathon kunnen lopen of Frans sprekend. Hoe zorgvuldiger je kijkt, des te meer gebreken zul je zien. Ondanks al die gebreken is dat niet onze eerste gedachte bij het woord ‘mens’.
Autisme -als medische term- is ook spectrum. Autisme wordt gedefinieerd als een verzameling van ontbrekende kleuren. Maar anders dan bij zonlicht of bij mensen is voor die medische definitie niet relevant wat er wèl is: de gaten zijn de definitie. Die gaten zuigen alle aandacht naar zich toe. Laten we ons niet te veel blindstaren op dat wat er niet is.
Diederik Weve